‘Raalte’, half september, classic races op de Luttenbergring. Ons Team Motorsport Harlingen beleefde een topdag. Dit keer was ik de enige die reed. De arm van mijn racemaat Tajan van der Wiel was nog niet voldoende hersteld van een werkplaatsongeval om deel te kunnen nemen. Wel trad hij op als chefmonteur. Dankzij zijn tender loving care stond de 1972 Yamaha XS650 er goed bij.

Twee-in-één

Na kennisname van de teksten van XS-goeroes en veel berekeningen had Tajan de fraaie dubbele megafoons vervangen door een twee-in-éénsysteem. De Remus Sportauspuff van mijn MuZ Skorpion cupracer kwam goed van pas. Het uitlaatgeluid viel zowat ál te bescheiden uit. “Fluisteren” zou een te groot woord zijn, maar hiermee zou ik wel op Circuit Zandvoort durven te verschijnen. Hoe dan ook, de fiets ging er zeker beter door rijden.

Op advies van Dirk Kamphorst van het Ermelose XS-raceteam Motorlijn had Tajan langere inlaatkelken gemaakt. Die leverden ondanks een ‘flat spot’ vanaf stationair toch veel extra trekkracht op bij vooral de lagere toerentallen. Echter, bij doortrekken bedierven de in de weg zittende framebuisjes de toestroom van frisse lucht. Bij zevenduizend toeren was de koek al op. Dus na de slechts twee ronden tellende training (valpartijtje in de voorafgaande 500 cc) kwamen de originele kortere kelken weer op de Dell’Orto’s. Van de winter gaan we bekijken of we dit framebuisprobleem kunnen oplossen.

Het 34-tands achtertandwiel (gebruikt voor Assen) vervingen we door een 36, maar de 38 was nóg beter geweest. Dan had de XS meer koppel behouden in de krappe haakse bochtjes en zou ik meer voordeel hebben gehad van de vijfde versnelling. We konden het niet uitproberen, want de eerste middagmanche was uitgevallen. Eén van de 350cc-rijders was onwel geworden. Voordat dit opgelost was, waren we anderhalf uur verder. Met de desbetreffende rijder gaat het intussen beter, heb ik gehoord.

Snot met superbikes

De tweede manche was extra lang, dus we hebben toch lekker gereden. Het veld bestond hoofdzakelijk uit Japanse viercilinders uit de latere jaren tachtig, afgezien van een paar Ducati’s, ‘waterketel’-Suzuki’s  en natuurlijk de supersnelle Beck BMW’s. Met onze XS bereden we denk ik zo’n beetje de oudste deelnemende motor. Toch hield ze zich kranig.

De zoekgeraakte toeren waren met de originele Startrick-kelken weer terug. Tot bijna achtduizend bleef de XS eraan trekken. De hele wedstrijd zaten we in het achterwiel van Laurens Verbruggen (nr 725). Voorbijkomen was lastig, want zijn 1987 Yamaha FZ was veel sneller op de rechte stukken. Door “brutaal en nietsontziend” laat te remmen en een beetje meer bochtensnelheid bleven we toch in z’n kielzog en af en toe kon ik de XS er voor de bocht naast zetten..

Een beetje irritant waren de testosteron-snotjongens met superbikes, die het nodig vonden om op gevaarlijke wijze tussen langzamere rijders door te zigzaggen. Dat had verkeerd kunnen aflopen. De wedstrijdleider had gezegd: “Dit is een regelmatigheidsdemo, geen race. Verboden in bochten in te halen”.

Van mij mag het hoor, ik rij ook wegraces. Daar is dat wél toegestaan. Maar doe dat bij voorkeur niet door je motor voor de wielen van een ander te prakken. Dat het ook verantwoord kan liet bijvoorbeeld Frank van den Beemt zien op een YouTubevideo. Overal wachtte hij beleefd op voorgangers, om pas in te halen op een recht stuk. Ook Jarno Jonker reed hangend op één oor sierlijk met zijn BMW om achterblijvers heen. Geen centje pijn.

We stonden niet op het podium dit keer, zoals in Chimay, haha, maar wel een mooie dag, op een prachtig en legendarisch stratencircuit, goed georganiseerd, met overal leuke mensen en mooie motoren.

Dit verslag schreef ik voor het verenigingsblad van de KJMV (Klassieke Japanse Motoren Vereniging).

In mijn boek ‘Rijden met Gijs’ beschrijf ik nog veel meer motoravonturen. Bestelinformatie op deze website, in het bericht Het boek is klaar.