Van horrorwinter naar motorzomer –
deel 5
In het voorgaande deel van dit 2020-motorblog waren we gekomen tot begin juli. We pakken het verhaal op in het derde weekend van juli. Het is hoogzomer en ik ben in mijn eentje met de Yamaha XS650 op weg van Harlingen naar de ‘Börde Grand Prix’, op het circuit van Oschersleben, ergens diep in de voormalige DDR. Vanaf vrijdagmiddag ga ik meedoen aan de classic races van het Duitse Klassik Motorsport. Dat is voor mij de eerste keer bij die club en daarom heb ik me ingeschreven voor de klasse ‘Regularity’. Daar kan ik me waarschijnlijk meer op mijn gemak bewegen tussen andere goedwillende amateurs.
Normaal gesproken houd ik dit derde weekend van juli gereserveerd voor de klassieke motorraces te Chimay. Daarvan kan jammer genoeg geen sprake van zijn in coronatijd. Vorig jaar al had ik me aangemeld bij Klassik Motorsport. Het is een behoorlijk gecompliceerde procedure, waarbij je jezelf en je motor moet voorstellen, waarna je goedkeuring en een startnummer krijgt. In 2019 was het er echter niet van gekomen, want ik had het toen behoorlijk druk met zeilen op de Waddenzee, als schipper van de charterklipper ‘Margot’.
In 2020 is alles anders. De energie die ik in 2019 in Klassik Motorsport had gestoken betaalt zich nu uit. Velen om me heen klagen over de saaie lockdown. Ik prijs me gelukkig, dat ik nog zoveel bewegingsvrijheid voor mezelf weet te bewerkstelligen. Het is een kwestie van uitzoeken, uitproberen, keuzes maken en dan: gewoon doen!
Zo’n lang weekend in Duitsland is nogal kostbaar, vergeleken met de Belgische wedstrijden, laat staan met de racedemo’s in Nederland. De inschrijfkosten zijn niet gering en je moet er naar toe ook. Negenhonderd kilometer uit en thuis. Maar ja, we kunnen toch bijna nergens naartoe, dus dan moet het maar. Het goede nieuws, wat betreft de kosten, is dat op deze manier tóch mijn Europese FIM-wegracelicentie ergens goed voor is. Wat ik nog niet wist in juli: de FIM zou eind december 2020 de helft van de licentiekosten ongevraagd terugstorten, vanwege het niet doorgaan van zoveel wedstrijden…
Stilstaan op de A2
Het is een hele dag rijden naar Motorsportarena Oschersleben. Het ligt ergens ten oosten van Maagdenburg en Braunschweig. Op de snelweg is het een gekkenhuis. De honderden vrachtwagens om me heen willen allemaal zo snel mogelijk door naar Polen, zo te zien. Ik kan niet veel anders doen dan in hetzelfde tempo meehobbelen, met mijn ouwe caravan achter de Opel Vivaro. Totdat de Googlenavigatie me vertelt dat er op de A2 een vertraging is van minstens anderhalf uur. Ik sta bij Braunschweig al zo goed als stil, maar kan nog net een afrit meepakken. Google weet wat beters. Alles binnendoor naar Oschersleben, maar wél een kwartier tijdwinst, en wél met rollende wielen. Daar geef ik de voorkeur aan. Een mooie rit door het glooiende Oost-Duitse landschap en langs schilderachtige stadjes volgt.
Van coronamaatregelen merk je best veel onderweg. Terwijl in de zomer in Nederland nog niemand met mondkapjes loopt, moet je die hier overal dragen, in benzinestations, cafés, winkels.
Moe maar voldaan kom ik bij het keurig aangeharkte rennerskwartier. Daar staat al een lange rij met busjes en aanhangers te wachten totdat de hekken opengaan. Dirk Kamphorst en Nicky van Nieuwenhuizen van het raceteam Motorlijn Holland zijn net aangekomen. Zij rijden ook met een XS650. Die loopt een stuk sneller dan de mijne en Nick is ook een stuk sneller dan ik. We hadden telefonisch contact onderweg. Zij hebben inderdaad wél heel lang in de file gestaan.
Vrijdagtraining mislukt
Een hele trits administratieve checks vraagt donderdagavond om aandacht. Inschrijving, motorkeuring, helm, licentie, betaling. Alles op anderhalve meter en met mondkapje. Het blijkt dat ik mag meedoen. De Yamaha is ook klaar. Benzine, olie, bandenspanning, ketting, remmen, spaken. De trainingen zijn op vrijdag. Vroeg in de middag zijn we aan de beurt met de groep voor de Regularity.
Deze ‘Motorsportarena’ vind ik een heel leuk circuit. Het is een soort amphitheater, met veel heen en weer slingerende bochten van verschillende radius, hier en daar behoorlijk snel. Na deze eerste training ben ik helemaal niet tevreden. De XS komt niet verder dan 6000 toeren en slaat over. Ja hallo, pas boven dat toerental komt er wat vermogen vrij. Ik rijd de sessie toch maar helemaal uit. Zo leer ik in elk geval de baan kennen. Terug bij de caravan ga ik zoeken naar de oorzaak. Het lijkt op een losse draadterminal bij de bobine.
Vrijdag om kwart over vijf de tweede training. We zijn met 55 coureurs in de baan – nogal veel als je het mij vraagt, met een circuitlengte van pakweg vier kilometer. Opnieuw laat de ontsteking van de XS650 het afweten. Geen vonk en dat begint nu al vanaf 5500 toeren. Waarom niet? Geen idee. Iets met weerstandjes en transistors denk ik eerst. Ik zoek verder en stel vast dat het aan de Pamco-onsteking ligt. Blijkbaar stort er in de regelunit iets in als je meer toeren gaat draaien. Tja, ik heb er geen verstand van en geen reserve bij me. Ook Dirk, mijn buurman in het rennerswartier, kan mij er niet mee helpen. Ik zet de motor terug in de bus. Toch heel fijn gereden in de trainingen. Mooi circuit.
Inpakken en wegwezen
Zaterdagmorgen wacht ik tot de start van groep 1, Regularity, Daar had ik bij moeten zijn. Ik besluit in te pakken en de terugreis te aanvaarden. Nog twee dagen rondhangen daar, zonder mee te doen, nee, dat doet teveel pijn. Volgend jaar kom ik weer naar Oschersleben, als het kan, maar niet in deze klasse. Teveel coureurs tegelijk op de baan, en sommigen hebben duidelijk iets te bewijzen. In september komt er nog een kans bij Klassik Motorsport en dan schrijf ik me in voor de klasse 750 cc tot 1983.
Via Facebook volgen motorvrienden mijn wederwaardigheden. Zij adviseren mij een ontsteking van Sparcon of Ignitech. Ik knoop het in mijn oren, maar heb al iets heel moois klaarliggen thuis, van Heiden Tuning. De keuze voor een 277 gradenkrukas is enigszins beperkt, maar ik had op Jerry’s website al een VAPE-unit gevonden en besteld. Deze is van Tsjechisch fabrikaat. Het ziet er tien keer degelijker uit dan het Amerikaanse spul. Ik had beter niet kunnen denken: hij loopt nou goed, ik schroef het er wel op in oktober. Dat wordt nu dus komende week. Ja mensen, that’s racing.
Zandvoort met de Diversion
De derde augustus meldde ik me bij Racecracks.nl op Circuit park Zandvoort. Men is daar nogal benauwd voor decibellen. Ik had geen tijd gehad voor het monteren van de andere ontsteking op de XS. Deze produceert ergens rond de 106 dB, stationair gemeten en daarom leek het me sowieso niet zo’n goed idee om die mee te nemen. De circuitdag was al betaald en dan is het zonde om die voorbij te laten gaan. Daarom reed ik de Diversion het busje in, op dat moment de enige motor die in aanmerking kwam voor een circuitdag.
Deze 900 Diversion had ik al een jaartje in bezit, eigenlijk voor de iets langere ritten woon-werk naar Amsterdam. Daar voer ik vaak en veel als schipper van salonboten: met toeristen aan boord door de grachten. Vaak moest ik ergens midden in het centrum aan boord stappen – in die stad is parkeren ‘een dingetje’. Na februari 2020 kwam aan die tochtjes een abrupt einde, om bekende redenen.
Zo’n 1995 Div doet bijna alles goed: betrouwbaarheid, bruikbaar vermogen, zithouding, simpel onderhoud, lage aanschafprijs (850 euro, u hoeft hem niet in te pakken). Twee nadelen; één: gebrek aan eigen karakter; twee: gewicht. Het groene monster weegt schoon aan de haak 260 kilo of meer.
Aan het stuurgedrag kon ik moeilijk wennen en meestal reed ik als een natte krant met dat ding. Daarom had ik me bij Racecracks aangemeld bij de instructieklasse voor circuitbeginners. Dit was een goede keuze. Mijn complimenten voor de begeleiding en de aandacht die je daar krijgt. Tijdens de regensessie in de ochtend en de droge later op de dag gaf onze voorrijder steeds wat meer gas. Na elke rit een korte vergadering, waarbij hij iedere deelnemer feedback gaf.
Op het rechte eind had ik aan de negentig Diversion-pk’s meer dan voldoende om het bij te benen; de instructiesessies gaven me ook voldoende zelfvertrouwen voor de bochten. Met zo’n kolossaal ding kan je nog aardig sturen! Zeker als een circuit zo’n geweldig mooie upgrade heeft gekregen als dat van Zandvoort. Niet aan de Formule 1, maar aan ons de eer om het in te wijden. Tjongejonge, die kombochten! Wat een spektakel.
De Div gaf maar één probleem. Ik had het contact aan laten staan na de eerste sessie. Daardoor wilde ze niet meer starten. Met de startkabels van mijn Opel Vivaro was dat snel verholpen. Ik liet de motor een kwartiertje stationair draaien en daarna startte ze gemakkelijk.
In de Facebookgroep voor Diversion-rijders vond men het leuk. Een tijdje lang gebruikte men een foto van mij met de 900 op het Scheivlak als profielfoto voor de groep. Een hele eer, of niet dan?
(Schermafbeelding)