In deel 7 beschreef ik een Vintagemeeting met de Moto Guzzi en de Yamaha XS650 maakte een zeldzaam uitstapje naar de openbare weg. Het is ineens half september. ‘Van horrorwinter naar motorzomer’, noemde ik deze blogreeks vanaf deel 1. Zo onderhand kan ik het nu ook wel ‘naar motorherfst’ noemen, of ‘naar motorwinter’, want hoe meer ik schrijf, hoe meer herinneringen naar boven komen. 

Van horrorwinter naar motorzomer –
Deel 8

Okee, de eerste keer, zie deel 5, bij Klassik Motorsport was me goed bevallen. Dit keer had men een Covid-wegrace georganiseerd op de Lausitzring, nog een stukje verder de voormalige DDR in dan Oschersleben. En het was ditmaal geen driedaags, maar een tweedaags evenement. Voor de club was het al een hele toer geweest om een heel seizoen samen te persen in de maanden juli tot en met september. We mochten niet klagen dus.

Op donderdag al waren Elise en ik met de Vivaro vertrokken vanuit Harlingen, met de racecaravan erachteraan. Via Rijks- en snelwegen kwamen we tot aan Peine, een stukje voorbij Hannover. Daar overnachtten we in een Best Westernhotel. Er was een prima parkeerplaats en we kregen een mooie kamer. Het zat aardig vol met vertegenwoordigers, pardon accountmanagers, bouwvakkers en een enkele motorracer. Best gezellig, jammer van de coronabeperkingen.

Brandalarm

Het restaurant was vanwege corona gesloten, maar een stukje verderop in het dorp aten we Vietnamees. Heel aardige bediening en goed eten. Midden in de nacht ging het brandalarm af. Aanvankelijk dacht ik dat het alleen dat van onze kamer was, dus zoals ik dat van de charterschepen gewend was prutste ik wat aan de melder. Het alarm bleef helaas doordringend loeien. Iedereen naar buiten dan maar. Daar kwam een vijftiental brandweerwagens voorgereden. Mannen met grote helmen en bijlen stormden naar binnen, terwijl de gasten op het pleintje verveeld bleven kletsen, roken en bierdrinken. Een beetje bezorgd dachten Elise en ik aan onze telefoons en portefeuilles, die nog op onze kamer lagen. Lekker dan, terwijl zo’n hotel bezig is af te fikken. Het viel mee gelukkig, al zag het management weinig noodzaak tot inlichten van de gasten over de voortgang. In een review op Google zei ik er iets over en per omgaande kreeg ik als reactie: ‘Ja, die avond was voor ons allemaal heel bijzonder. Het was de eerste keer dat een dergelijke meervoudige activering van een brandalarm plaatsvond. We zijn blij dat we het probleem onder controle hebben. We kijken uit naar uw volgende bezoek aan ons hotel.’
Ik vond dat wel een net antwoord. We komen vast nog een keer, als we weer naar de Lausitzring gaan.

Andere klasse

De ervaringen met de Regularityklasse hadden me geleerd dat dit misschien niet de juiste groep was voor mij. De motortypen en -bouwjaren, de mate van inzet van de deelnemers en daarmee de snelheidsverschillen liepen nogal uiteen. Dat het in de ‘echte’ raceklassen nog sneller ging had ik wel gezien, maar m’n gedachte is dan: zij weten in elk geval wat ze doen.
Dus ik had me deze keer aangemeld voor de 750cc-klasse in de Classic Viertakt Trophy voor motoren tot 1983. Een veld dat redelijk in de buurt zit van de karakteristieken van mijn XS650-racer: een stalen frame, vaak spaakwielen, enkelzuiger schijfremmen, stereo achtervering, tweeklepskoppen. Maar er zou natuurlijk niet op regelmatigheid, maar op snelheid gereden worden. Het tempo lag daarom wel een stukje hoger. Hierover later.

Vier Yamaha’s XS650 zouden er aan de start komen. Dat was mooi, vanwege het vijftigjarig jubileum van het XS-motortype. En al deze XS’en waren afkomstig uit Nederland! Gelukkig woonde geen van ons in Noord- of Zuid-Holland, want dat was door de Bundesregering net tot gevaarlijk pandemiegebied verklaard. Dan hadden we eerst twee weken in quarantaine gemoeten.
Elise en ik, de gewone stervelingen, stonden met ons sjofele spulletje ergens in het rennerskwartier tussen de Duitsers. Heel gezellig en kameraadschappelijk trouwens. Dirk en Nicky, de mannen van Motorlijn, kennen de lezers nog van de episode uit Oschersleben (deel 5). Zij hadden samen met de gebroeders Peter en Arjan van der Velde van het team Skørn een pitbox afgehuurd. Daar stonden de motorheftafels natuurlijk, want dat is de business van Dirks bedrijf Motorlijn. En de barbecues en koelkasten, enzovoort.

Trainen en racen

De Lausitzring bleek een breed, maar tamelijk hobbelig circuit, waar men vooral met vierwielers racet. En het is technisch veeleisend. Een hoop bochten waarbij je goed je lijn moest kiezen. Halverwege hadden we één heel lange doordraaier naar rechts. Die kon je op heel veel manieren nemen, maar welke de juiste was? In de apex was het asfalt voorzien van een ribbelig wasbordje, dat waarschijnlijk was ontstaan door de auto’s die hier normaal gesproken reden. Het bevorderde de wegligging niet. Het oliespoor van honderd meter dat een zijspancombinatie precies dáár had gedeponeerd evenmin.

Zaterdagochtend, na de eerste training, noteerde ik een bescheiden 1:58, maar niet eens zo ver achter de Skørn-mannen (ook xs650). Kalmpjes aan Gijs, laat je niet meeslepen. We zijn hier voor ons plezier.
In de tweede training verbeterde ik mijn tijd nog iets, maar op de startgrid kwam ik niet verder naar voren, beter nog, ik stond met nog vier mensen achter mij op de op één na laatste rij. Snelle mannen als Peter van der Velde en Nicky van Nieuwenhuizen kwalificeerden zich behoorlijk ver vooraan; alleen Arjan stond met zijn recent opnieuw opgebouwde XS650 één rij vóór mij in de startopstelling.

In de pitbox van Skørn-Motorlijn sleutelde men na de trainingen nog even volop aan de XS650’jes. Puntjes op de i. Daarna barbecue denk ik, maar Elise en ik hadden al iets in de caravankoelkast klaarstaan. Mijn eigen XS, in de paddock, stond er na wat fijntuning ook weer klaar voor.

Toch weer uitgevallen

De zondag bracht een mooie septemberzon met zich mee. We reden twee wedstrijden, één in de ochtend en één in de late middag. De startprocedure: verkenningsronde, opstellen, opwarmronde, opstellen, start. De 750-klasse startte samen met de Classic Trophy 500 en 350. Ze racen allemaal kneiterhard, die Duitsers. Maar fair, voor zover ik kon nagaan. Wel had ik bij andere klassen al een paar keer rode vlaggen en een helikopter gezien. Nou, ik was vast van plan gewoon mijn eigen – vrij trage – ding te doen en nam me voor te genieten.

De XS kwam toch nog aardig wat snelheid tekort. Het zal wel door mijn lengte en gewicht komen, bedacht ik. En door mijn na 45 jaar motorrijden op de openbare weg ingebakken voorzichtigheid. In de bochten en bij het remmen kon ik een aantal coureurs om me heen wel redelijk bijhouden. De XS deed het verder prima, op alweer twee gebroken spaken na. Gelukkig had ik reservespaken mee. Zie ook wat ik erover schreef in deel 2. In de ochtendrace was ik gestart op plek 42 van de 46 en aan de finish kwam ik als 36e. In de 750-klasse betekende dat laatste. Enfin, finishen is het belangrijkst.

In de tweede race viel ik uit in de vijfde ronde. De XS650 begon over te slaan. Oorzaak: op dat moment onbekend. In een volgend deel zal ik vertellen wie de oplossing vond. Jammer, maar ik had wel heel fijn gereden op dit veeleisende, maar mooie circuit. Een vierde plaats overall voor collega Nederlandse XS’er Nicky van Nieuwenhuizen (derde in de 750-klasse) en een zevende plek in de 750-klasse voor Arjen van der Velde, ook Yamaha XS650. Hèhè, nu kon ik gaan douchen, chillen en eten. We konden niet nóg een nacht in het rennerskwartier blijven; andere gebruikers waren alweer in aantocht. Dus overnachtten we in een naburig hotel. Lekker diner op zijn Duits, zelfs met een vegetarisch gerecht voor Elise op de kaart.

Het was met de Yamaha hard werken geweest en een eindje rijden voordat we weer thuis waren. Elise had me het hele weekend van mentale steun voorzien. Ze had nog niet eerder door het voormalige Oost-Duitsland gereisd. In Nederland hadden we toch niet veel beters te doen en daarom besloten we de toeristische route terug naar Nederland te volgen. Wég van de snelweg. Het duurt even, maar dan zie je veel moois.

Wordt vervolgd in Deel 9.