Chimay  2022

De laatste dag van december, het jaar liep ten einde, we mochten terugkijken. Stel, je mag een stukje van 2022 overdoen. Het was een vraag die ik deze dag tegenkwam in de sociale media.
Nou, ik zou afzien van al het menselijk geklungel waarmee ik anderen waarschijnlijk onvrijwillig had gehinderd of belast. Maar goed, laat ik me beperken tot het motorseizoen. Als ik kijk naar dingen beter doen, ging het misschien maar om kleine dingen, maar ze waren toch pijnlijk. In het eerste geval pijnlijk voor de motor (Chimay), in het tweede (Gedinne) pijnlijk voor het belangrijkste teamlid van Motorsport Harlingen, Tajan van der Wiel.

Chimay Classic Bikes

Dan gaan we eerst terug naar half juli, voor Chimay Classic Bikes. Het voorseizoen was goed verlopen, vonden Tajan en ik. De racedemo te Hierden bleek even een tegenvaller , maar daarna zagen we een stijgende lijn. Bij die van Ermelo, Oss en Zwaagdijk werkte alles zoals je zou hopen. Het tweede deel van motorseizoen 2022 zou wat minder gemakkelijk worden. Dat wisten we gelukkig nog niet, toen we twee weken na Zwaagdijk getweeën vertrokken naar België, voor de Classic Trophy van Chimay.

We hadden de caravan en de Opel Vivaro tot de nok toe beladen. We startten de diesel, zetten de bak in zijn één, maar nog geen tien meter op weg liet zich een raar, knarsend geluid horen. Wat vreemd, het linker wiel van de caravan schuurde tegen het spatbord aan. Hoe kon dat nou?

Oei, de wiellagers van de caravan lagen eruit. Nou ja, het ding was dan ook al veertig jaar oud. Gelukkig waren we het terrein nog niet af en we konden met enige moeite de combinatie terugduwen naar de werkplaats. Tajan had wel een idee hoe je zoiets moest oplossen. Hij heeft een verleden als busjes- en vrachtwagentechneut. Gelukkig maar, want zelf zou ik het niet geweten hebben.

Tajan wist het lager binnen anderhalf uur te vervangen. Hamer, lastrafo en poelietrekkers kwamen eraan te pas. En hij verloor al kracht zettend even zijn evenwicht, waardoor hij pijnlijk zijn knie en zijn veelgeplaagde rechterhand bezeerde.

Enfin, het was nog vroeg. We hoopten dat de Wet van Murphy nu klaar was met ons. Héhé. We waren eindelijk onderweg. We kwamen veilig aan bij het circuit van Chimay. Intussen was het rechter wiellager van de caravan begonnen met piepen. Dat was van later zorg.

Gesloten park

Had ik maar beter opgelet in de eerste ronde van de eerste training van de 750-klasse. De XS650 had veel te lang stationair gedraaid in het zonovergoten parc fermé (‘gesloten park’ zegt men in België, en dat is eigenlijk beter Nederlands). Ik durfde hem niet uit te zetten, want het is een kreng om aan het lopen te krijgen zonder paddockstarter. Maar ja, de bezemwagen was nog onderweg, enzovoort. Intussen roosterden de hoogliggende uitlaten mijn linkerbeen. Enfin: een veel te hete motor.
Eindelijk zwaaide de fuikmeester met de groene vlag. Ik dacht al, voor het eerst een beetje aanzettend op het lange rechte eind na bocht 1: wat trilt ie toch en wat klinkt ie vreemd. Ja duh, de XS was aan het pingelen als een dolle. Ik herkende het op dat moment niet en de schade was aangericht, maar dat realiseerde ik me toen nog niet. Dat kwam pas na anderhalve ronde, toen de in de groeven vastgestampte zuigerveren niet meer in staat bleken om de overtollige hitte van de verbrandingsexplosies afdoende af te voeren naar de cilinderwand. En ook dat wist ik toen nog niet.

Sturen, remmen, circuitkennis, ja hoor, dat ging allemaal best lekker. In deze vrijdagmiddagtraining reed ik de zesde tijd in mijn klasse, 2 minuut 31, met een motor die af en toe oversloeg. Best blij mee, met zes 750cc-coureurs achter mij, maar bij terugkeer in het rennerskwartier moest ik Tajan melden: “Hij houdt in en gaat heel vaak op één cilinder lopen.”
Tajan dacht aan de carburateurs. Hij paste de vlotterniveaus van de Dell’Orto’s aan. We zouden morgenochtend bij training 2 wel verder zien.

De tweede training, zaterdagmorgen: De Wet van Murphy slaat opnieuw toe. Vijf minuten ervoor zou ik nog even de bandenspanning controleren. Helaas molde ik daarbij het ventiel van de voorband.

De naaste buren in de paddock boden hulp. Zijspanracer Jan Beens had een ventiel en een compressor, 500cc-kampioen Jan Frank Bakker een nieuwe binnenband, XS’ers Henk en Theo Remmits dachten en voelden met ons mee, Tajan greep in door mij ver weg te sturen.

“Jij moet voor de start van een training of race voortaan minstens een meter bij de motor vandaan blijven.”

Geen tweede training dus. Later die middag hopelijk race 1.

Maar het probleem met het inhouden bleef. Race 1 moest ik na een paar ronden afbreken. Onderweg raakte ik steeds uit mijn concentratie. Het probleem met het overslaan was er nog steeds. Wat jammer. In het voorseizoen had het XS’je zo vlekkeloos gelopen! Met slechts anderhalve cilinder aan het werk was ik in de volgasgedeelten een soort rijdende chicane voor snellere rijders – en dat was op dat moment iederéén. Overeind staande nekhaartjes hielpen niet bij het vasthouden van het vertrouwen, al vond ik zelf dat het met mijn bochtenwerk en remmerij eigenlijk heel goed ging.

Twee ronden in Race 2

Tajan en ik bleven het brandstofsysteem verdenken. Hij sleutelde verder. De Dell’Orto’s gingen helemaal uit elkaar en weer terug in elkaar. Ik keek toe, moedigde aan en nam een biertje, samen met omstanders. Daaronder Noel Soudant, die tegenover onze basis kampeerde, als lid van de entourage van 350-racer Rutger Stoop. Ja, dezelfde Rutger die voor mij uitwijkend ten val was gekomen in 2018, toen ik vlak voor zijn neus over het Chimay-asfalt aan het schuiven was. Ik beschreef het voorval uitgebreid in de 653 en ook in mijn recente boek ‘Rijden met Gijs’.

Noel is bloedsnel op de motor en heeft vele malen gewonnen op Chimay, maar nu moest hij toekijken hoe Rutger deelnam met de door hem ter beschikking gestelde Suzuki T500. Noel kampte na vele race-ongelukken met zijn gezondheid. Hij had het er moeilijk mee. Terwijl Tajan aan de XS kluste had ik mooi tijd om Noel schouderklopjes te geven.

Zondagochtend hoopten we dat het probleem was opgelost. Om half drie in de middag race 2. Ook die was qua resultaten geen succes. De XS650 stuurde en remde voortreffelijk en het racen zat bij mij goed tussen de oren, maar de motor draaide zo slecht, dat ik het na twee ronden opgaf. Mijn beste rondetijd was 3:01 minuut, dertig seconden langzamer dan in de training. Tajan was geïrriteerd. “Hoe kunnen we nou de oorzaak vinden als je elke keer na een paar ronden opgeeft? Zo kunnen we geen gegevens verzamelen!”

Daar had hij groot gelijk in. Maar racen is een mentale bezigheid. Als het niet goed meer zit tussen je oren breng je jezelf en anderen in gevaar.

Bijzonder: in de uitslagen heeft men me met die twee ronden toch geklasseerd voor deze tweede race, een achtste plek – van de acht die waren gefinisht ja.

Inpakken en wegwezen; het was nog vijf uur rijden naar Harlingen. Het rechter wiel van de caravan maakte steeds luidere knarsgeluiden, maar uiteindelijk kwamen we goed aan in Fryslân. En Tajan en ik waren gewoon nog vrienden, natuurlijk.

Samenvattend: Tajan en ik hebben allebei gedaan wat we konden en meer zat er dit keer niet in. Als team waren we weer sterk, als Statler en Waldorf (van de Muppetshow) onderweg, mopperend op elkaar. Dus toch een geslaagd weekend, met zoveel betrokken en aardige mensen om ons heen. We zouden de motor gaan klaarmaken voor Gedinne in augustus en het probleem zouden we oplossen!

Lees het vervolg, over de classic races te Gedinne.

Waardeer als u wil dit artikel met een Tikkie.