TT-CIRCUIT ASSEN. Een waas van druppels bemoeilijkt het zicht door het toch al van binnen beslagen vizier van mijn nieuwe motorhelm. Koude straaltjes water zoeken zich een weg tussen mijn tenen. De opengeknipte vuilniszak onder mijn leren race-overal is evenmin waterdicht. De toerenteller wiebelt in de buurt van de 7000 toeren. Onder mij bokt en glibbert de Yamaha eencilinder van mijn MZ. Vlak voor de snelle bocht Meeuwenmeer schakel ik op naar de hoogste versnelling. Ik rijd langs de binnenkant van de curbstones, raak even de witte streep en de motor zet een stapje opzij. Schrikken doe ik er al niet meer van en de Moto Guzzi vóór mij komt weer iets dichterbij.
Nog even en dan is het 1 mei. Ja, natuurlijk, de Dag van de Arbeid, maar voor mij vooral: deelname aan de wegraces voor motoren te Eemshaven! Die datum komt veel te snel dichterbij, want de MuZ Scorpion is nog niet af. Het motorblok ligt gedemonteerd op de werkbank, wachtend op een nieuwe zuiger en pakkingset. Tijdens de trainingen voor de Ducati Club Races vorig jaar was de oude zuiger overlangs gescheurd, een verschijnsel dat volgens kenners niet vaak voorkomt.
Gijs en zijn MuZ Scorpion, circuit Croix-en-Ternois, 2006. Foto Inge van Hesteren
Afgelopen weekend vonden de races plaats van de Nederlandse Ducaticlub. Elk jaar verzamelen honderden gelegenheidscoureurs zich op het TT-circuit bij Assen. Het is in de motorsport één van de grootste amateurevenementen van het jaar. Breedtesport in optima forma!
Huub Hendriks schrijft op zijn site bij deze foto: “Simpel single cilinder, what could be the trouble?”. Foto Huub Hendriks, http://home.planet.nl/~hgth/
Die ene met die blauwe overal, dat ben ik. Arnaud in het midden. Foto: Inge van Hesteren
Ook in breedtesport, ook voor senioren zijn er nog mijlpalen die persoonlijke vooruitgang markeren. Donderdagmiddag was het voor mij zo ver, op het winderige stratencircuit van Eemshaven, in het hoogste noorden van Nederland.
De Scorpion waar ik races mee rijd is afkomstig uit de MuZ Cupserie, die de KNMV enkele jaren organiseerde einde jaren negentig. Deze motorfiets was een eerste poging van de oude MZ-fabriek uit het Oostduitse Zschopau om een voor westerse ogen aanvaardbaar product in de handel te brengen. Decennia lang bouwde MZ één- en tweecilinder tweetakten. Niet verbazend was het dat deze losjes gebaseerd waren op de DKW-motoren van voor de Tweede Wereldoorlog. Tenslotte vormde het in het op de grens van Duitsland en Tsjechië gesitueerde Zschopau tot in de jaren veertig de hoofdbasis van de DKW-fabrieken.
Tussen 2002 en 2006 had ik vier jaar de eer om voor GroenLinks zitting te hebben in de Gemeenteraad van Harlingen. In februari 2003 begon ik met een weblog op het internet. Ik was één van de eerste gemeenteraadsleden die zoiets deed. Lees hier de voorgaande aflevering 33.
Gevallen met de motor
Woensdag 21 januari 2004
Ik ben met de MuZ tweewieler onderweg van Harlingen naar Leeuwarden, waar het assortiment van de bibliotheek voor mij interessanter is dan in die van Harlingen. Op de A31 zet een losgeraakte tas zich klem tussen achterband en spatbord. Het achterwiel blokkeert en trekt een zwart-rubberen streep over het asfalt. Het lukt me om de motor overeind te houden. Totdat ik in het gras naast de weg terechtkom. Even later lig ik met motorfiets en al ter aarde.
Ik maak een zeer onelegante koprol, maar word bijna meteen overeind geholpen door een behulpzame marechaussee, die me toevoegt: “Ik dacht, hé, daar ligt een motorrijder in de berm, laten we maar even gaan kijken!” Dat is nou aardig agent, denk ik bij mijzelf, en tel mijn botten. Het loopt goed af allemaal, op een wat opgezette linkerduim na. Dat gaat wel weer over, maar tijdens de raadsvergadering van vanavond doet hij vervelend tegen me.
Werkbezoek aan AZC De Harne
Maandag 19 januari
Iedereen beweert van alles over de AZC’s. Ik besloot vorige week om er zelf eens poolshoogte te nemen. Niet alleen voor een journalist is ‘hoor en wederhoor’ belangrijk, ook voor een volksvertegenwoordiger.
Ik sprak vanochtend met Elsa van der Hoek, van AZC De Harne. We bespraken de zaken, die de laatste tijd zo in het nieuws zijn gekomen. De ‘sfeer van angst en wantrouwen’ onder de ingezetenen, het voorlopig stopgezette uitzetbeleid en de omgeslagen publieke opinie hierover, de Harlinger Stichting Noodopvang, de problemen die het personeel van het AZC op zijn weg vindt, de dingen die niet of juist wél goed gaan.
Mijn bril was natuurlijk groenlinks gekleurd, maar er zijn inderdaad ook dingen, die goed gaan. Hoe het ook zij, ik vond in de leiding van het AZC méér een medestander dan ik verwacht had.
Enkele dingen die mij opvielen: er is weinig of geen communicatie tussen de leiding van het AZC en het gemeentebestuur; evenmin is er sprake van veel communicatie met de nieuwsmedia; De Harne lijkt een soort afvoerputje voor ‘gevallen’, die elders niet te handhaven waren; het AZC-kader probeert geluiden van ongenoegen over het beleid door te laten klinken naar hogerhand.
Het was goed om ook eens de andere kant van de medaille te zien. Het sterkt ons ook in onze strijd voor een menswaardiger behandeling van aszielzoekers en voor een generaal pardon voor vele duizenden van hen.
Dinsdag 20 januari
Vandaag hebben we Loek van der Heide van de handtekeningenactie voor de spoorlijn thuis over de vloer gehad. We hebben handtekeningen geteld en op een CDR gezet. We zitten bijna op vijfduizend steunbetuigingen voor de behoudsactie.
Het wachten is nu op het Presidium van de Friese Staten. Dat gaat besluiten of het openbaar vervoer wel of niet besproken wordt op de vierde februari. Het agendapunt zal die dag wel doorgaan en dan is het voor óns vijf voor twaalf. De tegenbeweging wint echter aan momentum. Vanuit politieke en maatschappelijke gremia rijst groeiend verzet. Ook toeristisch bedrijfsleven en andere ondernemerskringen op eilanden en rond de spoorlijnregio laten een ander geluid horen, dan degenen die vorig jaar vanuit Franeker de knuppel in het hoenderhok gooiden.
Zo bevestigt de heer Melles van de directie van Rederij Doeksen volmondig, dat zijn bedrijf het verdwijnen van de lijn zeer zou betreuren.
Ook Jaap Gomes, vice-voorzitter van de zeilschippersclub Verenigde Bruine Zeilvaart Harlingen VBZH) is het hiermee eens.
De raad is vóór herbenoeming van Arlman
Donderdag 22 januari
Gisteravond een raadsvergadering, die snel afgelopen was. Het een en ander was al uitvoerig besproken in de commissievergadering van vorige week. Alleen de “herbenoeming van de burgemeester” was een nieuw agendapuntje.
Nou ja, puntje…. De herbenoemingscommissie heeft wekenlang vergaderd, onder absolute radiostilte. Dat zal wel gebruikelijk zijn, dacht ik bij mijzelf; een politieke nieuwkomer als ik kan men van alles wijsmaken, tenslotte. Later zeiden sommigen, dat het zo ingewikkeld niet had gehoeven. Maar gebeurd is gebeurd.
Het resultaat was, dat we mochten stemmen over een vage aanbeveling van een vage commissie. Het kwam er uiteindelijk op neer, dat de raad een unanieme aanbeveling tot herbenoeming stuurde aan de CdK, Ed Nijpels.
Ik zei net al, hier spreekt een politieke nieuwkomer. Na zo’n twee jaar ervaring kan ik zeggen: het is leuk, het is vaak interessant, maar het blijft een raar métier. Het gebeurt niet zo vaak, maar na afloop hebben raad en college nog wat nageborreld. Op zo’n moment hoor je ineens dingen, die in de formele sfeer van de gemeenteraad niet ter tafel zouden komen. En vaak in een meer informele situatie ook niet. Je gaat je, ondanks jezelf, toch al een beetje gedragen zoals je denkt, dat een ‘politicus’ zou doen. Dus je weegt je woorden in het bijzijn van politieke conculega’s wat zorgvuldiger, soms hou je je gedachten wat meer voor jezelf. Dat gaat eigenlijk een beetje tegen mijn natuur in, maar het overkomt je toch…
Deze avond ging het anders. Plotseling merkte ik dat er allerlei krachtvelden bestonden tussen mensen, die ik misschien wel had vermoed, maar die veel heftiger zijn dan ik had gedacht. Hoe kan het ook anders. Ook lieten opponenten ineens een veel menselijker gezicht zien dan ik gewend was. Gevaarlijk, leerzaam, verhelderend, maar ook positief.
Jammer, dat ik van mezelf niet meer mag schrijven hierover. Later, in mijn “memoires van een zeilschipper” misschien.
ASSEN – De eerste mei beleefde Nederland de “Nationale Motordag”. Ter gelegenheid daarvan nodigde het TT-circuit trouwe bezoekers uit tot een dagje circuitrijden tegen een aantrekkelijk tarief. Daaraan heb ik deelgenomen. Ik heb mijn MuZ-collega’s een paar foto’s beloofd, maar door drukte is mijn partner Inge niet meegegaan voor het maken ervan. Geen circuitbeelden van mij en de Scorpion dus; jammer! Ter vervanging daarvan dan maar een verslag in woorden.
Kort na de aankoop van de Muz, met Inge in het zadel.
Trouwe bezoekers van het circuit van Assen zijn we onderhand wel. Vanaf het begin van de jaren zeventig bezochten we regelmatig de TT. We hebben Ago, Phil Read en Bonera er nog met de MV’s zien winnen. Ook de Nortons Manx en de BMW Rennsportzijspancombinaties waren er aanvankelijk nog bij. Prachtige viertaktgeluiden, geweldige sfeer.
Later waren we ’s zomers te druk met ons bedrijf. Wil Hartog hebben we nog zien winnen in 1976, maar daarna was het een hele tijd afgelopen. Vanaf 1997 waren we er echter weer bijna jaarlijks bij. Kennelijk houden ze dat bij in Drenthe, want we krijgen nu per post uitnodigingen voor wedstrijden en dit soort evenementen, waarbij je als amateur zelf kan rijden op de omloop.
De laatste keer dat ik zelf op twee wielen een circuit bereed was in 1980, tijdens een demonstratiewedstrijd voor historische motoren. De vereniging van Engelse motorclubs, dre Eenhoornfederatie, organiseerde deze circuitdagen destijds. Tegenwoordig doet deze federatie dat niet meer, daarvoor zijn er nu genoeg vervangers. Je kan in Nederland HMV-en, CRT-en en ook op Europees kampioenschapniveau kan je voluit klassiek racen. Dat alles staat nog op mijn verlanglijstje. Samen met mijn broer Marnix overweeg ik zijn Triumph Bonneville 650 cc uit 1972 klaar te maken voor historische racedemo’s. Een racetank en -zit, rearsets, megatonnetjes, clip-ons, sweptbacks, etc.
Die keer in 1980 deed ik het op het circuit van Zandvoort aan boord van een Matchless G3L uit 1949. Met die 16,5 PK uit 350 gietijzeren cc’s liepen we met het stuur andersom gemonteerd op het rechte eind bijna 130 km/u. In de bochten trouwens ook, want trommelremmen uit 1949 doen minder dan we nu gewend zijn. Dat bochtenwerk leverde in de Zandvoorter Tarzanbocht heel wat vonkenspatten van de voetsteunen op. Ach, we waren jong en konden niet dood.
Sterrijden
Dit keer te Assen geen wedstrijddemo’s. Je kon “sterrijden”, om je persoonlijke rondetijd te verbeteren, of “toerrijden”, waarbij een marshall het rijtempo en de ideale lijn aangaf. Als bezadigde 48-jarige met verantwoordelijkheden leek die laatste optie mij de beste. Aldus heb ik me met m’n MuZ opgegeven voor twee rijsessies, die met EU 25,00 per toer van 20 minuten helemaal niet onredelijk geprijsd waren. Zeker niet, als je de inzet van het circuit in aanmerking neemt. Vele tientallen mensen besteden op zo’n dag hun vrije tijd aan het bemannen van de baanposten, de tijdwaarnemingstoren, de technische dienst, de EHBO-post, etcetera.
Over die technische dienst heb ik me tevoren wel een beetje zorgen gemaakt. Die Bos-uitlaat, die het predikaat “geluidsdemper” niet echt verdient, zou wel eens teveel de aandacht kunnen trekken. Meer dan opgetrokken wenkbrauwen leverde het voor mij prettige geknor echter gelukkig niet op. Da’s mooi, want de originele demper werd er door de eerste eigenaar niet bij geleverd. Hoeft van mij ook niet, want dit pijpje met aangepaste sproeiers en luchtfilters levert wel mooi 6 PK aan het achterwiel extra op.
Afijn, terug naar donderdagmorgen 1 mei. In Harlingen die ochtend een ruige hemel met langs het zwerk jagende buienwolken, felle opklaringen ertussendoor en een dikke westenwind, kracht zes á zeven. Honderd kilometer binnendoor naar Assen met de Scorpion, met de wind in de rug. Van de Noordwesthoek, met zijn brede horizon, via de Friese meren bij Grouw en Akkrum, naar de Wouden en dan het Drentse hoogveengebied binnen langs Donkerbroek en Veenhuizen. Uiteindelijk ben ik na ruim een uur te Assen gearriveerd, ruim op tijd om in te checken en even toe te kijken hoe andere moedigen over het circuit gingen. De hele dag vielen er forse buien tussen de zonperiodes door. De baan was tamelijk nat.
Uiteindelijk was ik aan de beurt voor de eerste rit, samen met een twintigtal andere kerels. Achter de marshall verzamelde zich een bonte mengeling van personen en motoren. Een aantal middelbare heren zoals ik, de meeste op fietsen als BMW’s en Honda’s met 1100 cc, ook één met een Honda 250 cc twinnetje, maar vooral een heel stel jonge jongens met R6’en, ZXR’en en Ducati’s. PK-pakhuizen tot en met allemaal, dus ik maakte me een beetje zorgen om mijn MuZ-je met 48 PK’s. Zou dat wel goed gaan? “Ga maar vóór mij van start, jongens! Ik wil niet in de weg rijden!”.
Na het startsein vertrokken we achter de marshall de inmiddels geheel opgedroogde baan op. In een tamelijk fors tempo gaf die man zijn rijwiel de sporen. De tweede, derde en vierde man er vlak achter, maar na een vijftal bochten moest ik steeds wachten op mijn voorgangers, die onwaarschijnlijk vroeg remden en traag de hoek omgingen. Je mocht elkaar bij het toerrijden niet inhalen, maar uiteindelijk heb ik dat dan toch maar wel gedaan. Die MuZ remt door zijn lage gewicht (waar ik alleen maar negatief aan bijdraag met m’n 108 kg!) zo goed en is zo lekker een bocht in te sturen, dat die zware kanonnen me in de weg leken te rijden! Aan mijn eigen tomeloze stuurkwaliteiten zal het wel niet helemaal gelegen hebben…
Aan het gas hangen
Op het rechte eind moest m’n beestje wel fors aan het gas gehangen worden en ik haalde in alle versnellingen door tot 7500 (op de Oostduitse toerenteller, hoor) om de groepsleider daar bij te houden, maar het ging elke keer nét hard genoeg om bij de volgende bocht weer aan te kunnen sluiten. Lustig brulde het Yamaha-motortje door zijn versnellingen heen. Gek eigenlijk, zo’n wedstrijdcircuit laat je verwachten, dat je overal op topsnelheid rondgaat en dat je veel te langzaam bent, maar dat is helemaal niet zo. Overal zijn bochten, en tussen die bochten kom je zelfs met een relatief trage MuZ niet aan je volle topsnelheid toe. Des te meer respect voor die echte wedstrijdmensen, die dat wel lukt, kennelijk door hun waanzinnige bochtensnelheden! Dáár beginnen we zelf toch maar niet aan!
Na vier ronden begon dé zondvloed van 2003 op ons hoofd neer te kletteren, zodat de meesten het na nog een halve ronde welletjes vonden en met een natgeregend kruis de pits indraaiden. Jammer, maar we hebben dus toch een paar ronden op een volledig droge baan kunnen rijden. Daarbij ben ik schuiner gegaan dan ooit tevoren op de openbare weg (in de hoop, dat waar een marshall niet omviel, ik dat ook wel niet zou doen). Een hele leerzame ervaring, die me veel extra vertrouwen in de MuZ heeft gegeven en inzicht in de grenzen van het weggedrag ervan.
Na anderhalf uur mocht ik opkomen voor een tweede sessie, die werd verreden op een natte baan, in licht regenweer. Nu ging de marshall er nog veel harder vandoor dan in de eerste sessie. Wat een haast toch, met ons beginners! Dit keer was ik als tweede in de rij gestart, achter een jongeman met een Honda 600 cc supersport. Ik had me vast voorgenomen de aanvoerder niet uit het zicht te laten verdwijnen. Daar kon ik wat van leren tenslotte. De supersportrijder heb ik uiteindelijk maar ingehaald, omdat ik voor hem bij elke bocht voortijdig in de remmen moest. Ik vond, dat het op zo’n natte rijbaan wel erg hard ging, maar die MuZ sportbandjes bleven maar plakken en de omzichtigheid, die ik in regenweer op de openbare weg normaal gesproken bewaar (vanwege opdoemende lantaarnpalen, vangrails, dieselolievlekken, gladde witte strepen) kon ik nu eens één keer laten varen. Dus de 660 roffelde er vrolijk en voluit op los door alle versnellingen heen, de baanleider bleef in het zicht en alleen een Ducati Mostro rijder kwam voorbij. Hij verremde zich een paar bochten verder en sloot weer achteraan.
Geen pk-pakhuis
Mensen, werkelijk fantastisch zo’n sessie. En wat ben ik trots op mijn kleine tweewielertje. Wie heeft er eigenlijk een PK-pakhuis nodig? Ach, tussen de snellere sterrijders zal het allemaal wel niet zo rooskleurig uitpakken voor een oudere heer met z’n eencilinder, maar toch… Is het niet iets voor ons SRX-, SZR- en MuZ-rijders, om met z’n allen naar zo’n soort dag te gaan?
Helemaal tevreden vertrok ik na afloop weer naar huis, via dezelfde route, door Drentse en Friese dreven, om weer thuis in Harlingen het fietsje onbekrast en ongeschonden in zijn hok te stallen. Mag ik volgende week weer?
