Maandelijks archief: juli 2011

Classic TT Overasselt: uitdagend

10 juni mooie demodag

We kijken terug op een hele mooie demodag op het TT-circuit van Overasselt. Daarvoor zorgden de strakke organisatie door Leo Fleuren en zijn vrienden van Affetto Ducati, de uitdagende baan, het enthousiaste, zevenhonderdkoppige publiek, de pastoor en de wethouder, de rijders en niet in het minst de machines.

Zelfs de pastoor hielp mee. Foto Willem/Margriet IJzendoorn
Zelfs de pastoor hielp mee. Foto Willem/Margriet IJzendoorn

Reacties

Een aantal reacties op een rij.  Lees verder Classic TT Overasselt: uitdagend

Gevaarlijk? Hoort erbij!

Wegracen met motoren op stratencircuits is prachtig natuurlijk, maar niet zonder gevaar. Als je met 180 per uur langs hekken, heggen, muren en vangrails davert, kan je je niet teveel foutjes permitteren. Zo ook op het overigens prachtige en uitdagende circuit van de Grand Prix des Frontières de Chimay in Zuid-België.

Tijdens de racedag op 17 juli komen Ducatirijder Jean-Louis Lesceux en Moto-Guzzirijder Pascal Gehin met elkaar in de knoop tijdens het aanremmen voor de tweede chicane. Met nogal hoge snelheid geraken zij in het gras, waarna de machines en de rijders metershoog caramboleren. Van de coureurs staat er één meteen weer op zijn benen; de andere heeft enige aandacht nodig van de circuitdokter. De machines komen er evenmin zonder schade vanaf.

Ja, het is niet ongevaarlijk. Motorsport is één van die sporten waarbij je jezelf ernstig kan bezeren of waaraan je zelfs dood kunt gaan. Desondanks is het wegracen misschien nauwelijks onveiliger dan het ‘normale’ verkeer, zeker dat van het Latijns ingestelde Wallonië. Op een afgesloten circuit rijdt tenminste iedereen dezelfde kant uit en allen hebben op zijn minst vaker geoefend. Dat kan je van de jungle die ‘verkeer’ heet niet zeggen.

Lees verder Gevaarlijk? Hoort erbij!

Our Common Future 2.0: over duurzaam toerisme in 2035

Tijdschrift Recreatie & Toerisme: duurzaam toerisme niet vanuit consument

Hoofdredacteur Marc Gerlings schreef het hieronder weergegeven artikel in het vakblad  “Recreatie & Toerisme”. Alle vier de deskundigen komen aan het woord. Met zijn toestemming geef ik hier het gedeelte met ‘mijn’ uitspraken weer. Voor de visie van de andere drie verwijs ik graag naar het juninummer van het desbetreffende tijdschrift, naar de website: www.recreatie-toerisme.nl, of naar de download onderaan dit bericht, met het desbetreffende artikel.

Zoals Remco Timmermans het na lezing stelde zie ik het artikel ook: “Mooi geschreven en met de juiste positief verwoorde heldere boodschap rond duurzaam toerisme.”
Dank Marc!

V.l.n.r.: Sander Elzerman, Remco Timmermans, Bertus van der Tuuk en Gijs van Hesteren met het toekomstrapport ‘Duurzaam denken doen’ in de hand. Foto: Festina Lente, Inge van Hesteren.

Lees verder Our Common Future 2.0: over duurzaam toerisme in 2035

Het ganglicht wordt nog steeds uitgedaan

Mijn vader is nu negen dagen dood. Het leven gaat door, ik maak me druk om de dingen van de dag. Het weer is grijzig en het motregent. De wereld ligt onder een deken die geluiden dempt. Ook bij mij van binnen voelt het een beetje grijs. Raar hoor.

Mijn vader, Henk, in 2005, toen hij nog zichzelf was.

Zou hij nog ergens zijn, mijn vader? Leven na de dood lijkt me een aantrekkelijke gedachte, zolang ik maar niet op een wolk hoef te zitten met een harp. Als het dan toch op zijn godsdienstig moet, doe me dan maar liever die hemel met de zeventig moslimmaagden – mits er voor de overleden dames ook zeventig leuke jongemannen voorradig zijn. Balans moet er wel zijn. Of een hemel met heel veel mooie circuits en klassieke racemotoren. Maar voor mijn part gaan we terug naar the Source.

Mijn moeder heeft er ook zo haar theorieën over. Ze heeft de laatste dagen in elk geval een levendige conversatie met mijn vader, die onzichtbaar door het huis rondwaart. “Hij is niet meer dement. Hij is zichzelf weer. Na vier jaar snapt hij eindelijk weer wat ik tegen hem zeg”, stelt ze.

“Hoe weet je dat zo zeker, Mam?”, vraag ik haar.
“Nou, áltijd deed Henk het licht op de gang uit, waardoor ik ’s nachts bijna mijn nek brak op weg naar de WC. Ik deed het aan, hij deed het uit, consequent, wat ik ook zei. Nu is hij dood. Hoe erg het ook is, dat lampje blijft voortaan aan, dacht ik. Maar meteen al de eerste nacht, nadat ik was gaan slapen met het ganglicht aan, stond ik op om drie uur en wát schetste mijn verbazing: het licht was uit! Dat moet Henk gedaan hebben. Is er een beter bewijs, dat de overledenen op een ander niveau verder leven? En dat ze daar contact hebben met deze wereld? En dat hij naar me luistert? Want na die eerste nacht is het niet meer voorgekomen!”

Zo gaan we er allemaal op onze eigen manier mee om. En wat mijn moeder betreft mag dat ook wel. Uitgeput was ze, van die vier jaar mantelzorgen voor een steeds verder in Alzheimer wegzakkende echtgenoot. Door dik en dun heeft zij ervoor gezorgd dat die laatste jaren voor hem veilig en geborgen waren, vaak ten koste van zichzelf. Niet in een verpleeginrichting, maar thuis; vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week. En nu, eindelijk, is er ruimte om afstand te nemen.

 

De dood op Twitter

De tweets over het overlijden van mijn vader bereikten ook Asing Walthaus, die schrijft voor de Leeuwarder Courant. Hij wilde van me weten waarom ik erover had geschreven op Twitter en wat mijn gevoelens daarover waren. Na enig nadenken heb ik zijn vragen beantwoord. Daar heb ik gelukkig geen spijt van gekregen. Het was een goed en respectvol verhaal dat uiteindelijk verscheen op de regiopagina van zaterdag jongstleden. Asing gaf me toestemming om het artikel hier op mijn weblog weer te geven. Dankjewel, Asing.

De dood op Twitter

,,Moet je over de dood van je vader praten via social media’, twitterde Gijs van Hesteren uit Harlingen donderdag. Hij is innovator bij Kabel Noord. Zijn vader is deze week overleden. ,,Ik weet niet waarom, maar ik deed het. Tientallen reacties bewezen dat het goed was.’’

Lees verder De dood op Twitter

Memento mori, voor mijn vader

Gedenk de dood.

Dat deed mijn vader. De dood was voor hem een schrikbeeld. Nadat hij zijn geloof in de katholieke leer verloor, had hij besloten dat een leven na de dood er niet inzat, hoezeer ook zijn echtgenote hem probeerde te overtuigen van het tegendeel. Daarom, als een tijger hield hij vast aan het leven.

Het lot, of het noodlot, lijkt wel onafwendbaar. Precies enkele uren voordat hij opgenomen zou worden in een verpleeghuis maakte hij een fatale val – gewoon in de huiskamer. Het kan toch bijna geen toeval zijn?

Hij hield van leven. En toch, nadat hij was gevallen zei hij tegen mijn broer: “Laat me nu maar doodgaan”. Het waren vooruitziende woorden. Heen en weer werden we geslingerd hoop en vrees. Het ging goed, het ging fout, en weer goed. Op dinsdag zagen we ‘m voor ’t laatst; in zijn laatste uren. De hele familie was langs het bed gekomen. Alsof wij het voelden allemaal. We stonden aan zijn bed. Slangetjes, kabels en monitoren om hem heen. M’n vader hapte naar z’n adem.

We hebben vrede ermee, het is een soort verlossing. En toch laat hij bij mij een enorme leegte achter. Een leegte die ik nog niet tot me heb willen laten doordringen. Ik heb gewerkt, vergaderd, gebeld en gesproken, meegedaan aan motorraces. Hij was mijn vader, mijn broers vader, mijn moeders echtgenoot. Wij drieën waren de mensen die de meeste jaren met hem hebben gedeeld. In deze wereld kende ik – afgezien van mijn moeder – niemand langer dan hij. Nu hij weg is, sterft ook een stukje van onze collectieve gezinsherinnering.

Lees verder Memento mori, voor mijn vader

Henk van Hesteren: Goed Leven

Vorige week overleed mijn vader. Elk uur sterven er wel duizend vaders, maar dit keer was het de mijne – en die van mijn broer Marnix. Hij was het die de volgende woorden sprak tijdens de uitvaartplechtigheid:

Henk van Hesteren in 1980.

Henk van Hesteren: hij is mijn vader, geboren 28 maart 1924 te Warmenhuizen. Slechts enkele uren voordat hij naar een verzorgingstehuis zou gaan kwam hij ten val in zijn eigen woning. Hij brak daarbij heup en schouder. Helaas bleek na de operatie, dat hij een klaplong en ook een longontsteking onder de leden had. Eten en drinken deed hij sindsdien nauwelijks meer. Na 87 jaar en een kort ziekbed van negen dagen blies hij op woensdag 6 juli zijn laatste adem uit, nota bene op de verjaardag van zijn eigen vader.

Ondanks de triestheid van deze situatie troosten we ons met de gedachte dat hij een lang en goed leven achter de rug heeft. Hij is opgegroeid in goed en warm nest, binnen een gezin van negen . kinderen. Zijn vader was huisarts te Warmenhuizen, vlak boven Alkmaar. Henk was de zoon van een dorpsdokter. Dat schiep voordelen.
Henks’s leven verliep in die periode voorspoedig, en kende weinig tegenslagen. Alhoewel, met zeven ambitieuze en welbespraakte zussen viel het niet altijd mee.
Lees verder Henk van Hesteren: Goed Leven

Met de bus naar Fryslan 2018

Fryslan 2018. Leeuwarden wordt de Culturele Hoofdstad van Europa. Dat zal pas in 2018 een feit zijn, tenminste, als de ambities van de initiatiefnemers bewaarheid worden. Er zijn heel wat kapers op de kust, waaronder enkele stedenregio’s in Nederland. En in Fryslân zelf is ook nog niet iedereen het erover eens.

Sceptici zeggen dat er maar bar weinig kunst van niveau voorhanden is in deze provincie. Daar zit iets in, misschien. Zo ijl als de ruimte hier is, zo ijl is de dichtheid van kunst en cultuur. Maar wát er er is, is wel héél Fries, héél eigen en héél breed gedragen. Daarom is de kans om het begeerde predicaat te verkrijgen nog niet eens zo heel klein!
V.l.n.r.: Emma, Charley, Kaj, Jeroen, Wesley en Sjoerd, derdejaars studenten van de NHL te Leeuwarden.

V.l.n.r.: Emma, Charley, Kaj, Jeroen, Wesley en Sjoerd, derdejaars studenten van de NHL te Leeuwarden.

Fryslân 2018 maakt deze zomer een ronde langs festivals en evenementen. Met een oude schoolbus en promotiemateriaal probeert men enthousiasme en aanhangers te werven. De ploeg bestaat overwegend uit jonge mensen, voor het grootste deel studenten van de NHL Hogeschool. Maar er zitten ook ‘Groningers’ bij. Deze week staan ze op Oerol.

Het héét Fryslân 2018, maar het gáát over Leeuwarden! Zo is het niet helemaal. Leeuwarden stelt niet veel voor zonder zijn achterland. Het achterland op zijn beurt is pas compleet in combinatie met zijn hoofdstad. Zo denken de initiatiefnemers er ook over. Het zijn de Friezen zelf die het voornaamste draagvlak moeten gaan vormen voor dit nieuwe concept.

Bron: Festina Lente Fotoblog. Alle foto’s © festinalente.nl, Inge van Hesteren