BARNEVELD – Vóór de zomer moest de oude locatie van het Yamaha 650 Twin Klubhuis aan de Meizijde in Kamerik leg opgeleverd zijn. In de stilte van de coronalockdown werkten velen aan het afbouwen van het nieuwe klubhuis. Echt ‘open’ is het nog niet, ook niet op deze eerste zaterdag van oktober, want: corona, want: nog niet helemaal af. Maar: er wordt al druk gesleuteld aan motoren van clubleden en anderen halen bestelde onderdelen af. Vooruitlopend op een officiële en feestelijke ceremonie in betere tijden hier alvast een voorproefje van hoe leuk het gaat worden.
Gijs jr. en ik reden erheen, met de Moto Guzzi Californian 2 en de Yamaha Diversion 900.
(Foto: Gijs van Hesteren)
Een nat rennerskwartier. (Foto: Gijs van Hesteren)
ASSEN – Alles werkte samen om er een bijzonder weekend van te maken. De datum van dit kleintje TT, de klassieke motoren en de youngtimers, het zeldzaam rare weer, de vriendschap, de plotselinge uitgelatenheid na de lange coronapauze, de mooie foto’s, de ontdekking dat het niet alleen speciaal was voor de deelnemers, maar ook voor de vrijwilligers, officials en de fotografen. Daar hadden we wel een bus vol kletsnatte zooi voor over.
Arnoud, Nora en de Tabia. Voor het eerst de straat op. (Foto’s: Gijs van Hesteren)
VUGHT – Het was tijdens de Oldtimerbeurs in het Autotron dat Arnoud van der Wel langskwam bij de stand van het tijdschrift Het Motorrijwiel. Bij zich droeg hij de fotokopieën van een artikel uit het weekblad ‘Motor’. Het was van de hand van Guus van de Beek en beschreef May Theunissen, Koning Zelfbouw 1974, en diens motor. ‘Er zijn nog bitza’s’, luidde de ondertitel. Een halve eeuw later was Arnoud de gelukkige bezitter van de machine. Na een winter lang restauratiewerk was ik namens HMR getuige van de eerste proefrit.
“Het verhaal begint lang geleden”, legde Arnoud van der Wel uit in zijn Brabantse huiskamer. Tegenover HMR zat een kwieke, vaak lachende en vlot sprekende veertiger. Als hij sprak over techniek zag je zijn ogen glimmen en zijn mondhoeken opkrullen. Opbouwen van de spanning, daar houdt hij van. Geen sprake van dat we nu al in de werkplaats de special gingen bekijken. Eerst wilde hij het hele verhaal uit de doeken doen. Lees verder De Theunissen Special→
Waarom is het zo leuk, racen met een klassieker die er eigenlijk niet voor is ontworpen? Geen idee, misschien een kruising tussen midlifecrisis (ik begon pas met racen op mijn 49e) en de herinnering aan de Britse eencilinders en twins van mijn jongste motorjaren. In de historische motorracewereld ben ik niet de enige met een XS. Ik noem uit mijn kennissenkring bij de SAM de gebroeders Peter en Arjan van der Velde, Jan Smit, Jan van Zuuk en Gert Heideveld. En in de Belgische klassieke races leerde ik Piet Laan, Dirk de Winter en zijspanéquipe Richard en Kim Pouwels kennen. Enfin, het trillen en dreunen doen je beseffen dat je leeft, terwijl de constructie van het motorblok op stevig misbruik is berekend.
In een regenachtig Zeeland is de 250cc-klasse op weg van de opstelfuik (met uitzicht op het Kanaal door Walcheren) naar de startopstelling. (Foto’s: Gijs van Hesteren)
WEMELDINGE – Het was midden juni de 25e keer dat Stichting Promotor Zeeland de Classic Motorraces organiseerde. Was het misschien de laatste keer? Daar leek het op. In de media en in het programmaboekje deed de organisatie een wanhopige oproep. “Ondanks verwoede pogingen hebben zich geen nieuwe vrijwilligers gemeld”, meldde de noodkreet. “Het bestuur ziet zich helaas genoodzaakt te stoppen.” Uiteindelijk werd de soep zo heet niet gegeten. Ik bezocht het evenement, op verzoek van Het Motorrijwiel. Lees verder De laatste keer Classic Races Wemeldinge, of toch niet?→
‘Ik kan niet anders’, zegt Jack. (Foto’s: Gijs van Hesteren)
ASSEN – Het is intussen bijna niemand meer ontgaan: het grote succes van ‘Jumping Jack’, de theatervoorstelling over het leven van Jack Middelburg, de Johan Cruijff van het motorracen. Nationale en regionale kranten schreven er lyrisch over, begin mei, na de première: ‘Overdonderend spektakel’ (Kester Freriks, NRC); ‘Ronkend, rockend en raak’ (Leeuwarder Courant en Dagblad van het Noorden). Ook Het Motorrijwiel was erbij. Gijs van Hesteren liet zich meevoeren door het opwindende spektakel, locatietheater op de meest legendarische plek van de Nederlandse motorsport: de voormalige Noordlus van het TT-circuit in Assen. Lees verder Première Jumping Jack: ‘Ik kan niet anders!’→
Tot in alle hoeken van de Britse samenleving vergiftigt Brexit de verhoudingen. Dat merkte ik gisteren, toen ik argeloos een opmerking maakte in een Facebookgroep. Die heet ‘Bikers 60s 70s photo collection’ (Motorfoto’s uit de jaren 60 en 70). Nostalgisch, volkomen onschuldig en apolitiek, zou je denken.
Wat was er gebeurd? Deze week had ik een paar foto’s uit 1975 in de groep geplaatst. Tijdens een motorvakantie in Engeland waren mijn vriendin Inge – later echtgenote – en ik met panne in de berm tot stilstand gekomen. Een tweetal Britse motorrijders was gestopt en had meegekeken naar de oorzaak van de pech. Uiteindelijk hadden ze ons meegenomen naar huis en in hun werkplaatsje verhielpen ze samen met mij het probleem. Fijn! En tot zover niets aan de hand.
Engeland, 1975. Met de 1959 Matchless G3 in de berm.
UTRECHT – De hoofdrolspelers van openluchtspektakel ‘Jumping Jack’, Matteo van der Grijn en Julia van der Vlugt, gaven in februari, tijdens Motorbeurs Utrecht, een ronkende live-uitvoering van de titelsong ‘Ride’, begeleid door de Jumping Jack Band en twintig rockgitaristen.
Pieter Stellingwerf, productieleider van theatercollectief BUOG (Bedenkers en uitvoerders van Ongewone Gebeurtenissen): ‘We blazen hiermee alvast een beetje in de bus. We moeten veel kaarten verkopen, want het wordt heel groot. Dat laten we vandaag zien. Twintig van de 47 gitaristen zijn hier, en alle hoofdrolspelers.’ Lees verder Twintig gitaristen spelen ‘Ride’→
LEEUWARDEN – Vanaf 9 mei 2019 presenteren de Bedenkers en Uitvoerders van Ongewone Gebeurtenissen, ofwel BUOG, het spektakel ‘Jumping Jack’. Tien voorstellingen over onze allerberoemdste wegracer: de in 1984 tragisch verongelukte Jack Middelburg. Als in een droom kijken we terug op zijn carrière, die zich afspeelt rondom de oude Noordlus van het TT-circuit. Drieduizend toeschouwers per keer, twintig professionele acteurs, dozijnen figuranten, tientallen klassieke stunt- en wegracemotoren, rockmuziek van de band van Erwin Java en nóg vijftig muzikanten. Ik sprak met de mannen van BUOG, Pieter Stellingwerf en Kees Botman.
Kees Botman (links) en Pieter Stellingwerf: gegrepen door het meeslepende leven van Jack Middelburg. (Foto: Gijs van Hesteren)
Het parcours slingert zich langs parkeerplaatsen, recreatiegebied en openbare weg.
De klassieke wegracewereld kent vele verschijningsvormen. In Nederland rijdt men overal en nergens racedemonstraties, gebaseerd op regelmatige rondetijden. Daarbij maakt men tegen relatief lage kosten gebruik van tijdelijke circuits op buitenwegen of bedrijventerreinen. In Duitsland is dat anders. Races en racedemo’s organiseert men daar op vaste circuits. De Internationale Motorsport-Klassik St. Wendel is hierop een uitzondering. Ik reisde naar het Saarland, met mijn rechterarm nog in de mitella, na de sleutelbeenbreuk in Chimay. Ik tekende op hoe men het daar aanpakt.
Sinds 1950 verreed men op een stratencircuit dwars door de stad de Internationaler Preis des Saarlandes, ofwel de Grand Prix de la Sarre. De wedstrijden maakten deel uit van het Continental Circus, de verzamelnaam voor internationale wegraces in de jaren zestig en zeventig. Grootheden als Mike Hailwood, John Hartle, Ernst Degner, Hugh Anderson en Mike Duff stonden er op het podium. In 1964 luidde een dodelijk ongeval het einde in van deze wedstrijdenserie. In 2009 herleefden de races, nu als tweejaarlijks presentatie-evenement. Speciaal hiervoor richtte een groep enthousiastelingen de Motorclub MCW Motorsport Historiker St. Wendel op. De eerste aflevering trok meteen al meer dan twintigduizend toeschouwers. Intussen zijn we toe aan de zesde editie. Lees verder In St. Wendel herleeft het Continental Circus→
